Professor Anne Seidel

Grondlegger van de Ismakogie (Wenen 1900 –1997)

In haar jeugdjaren leert Anne Seidel kunstenaars en filosofen kennen en ontstaat de wens filosofie te studeren. In 1949 haalt ze haar diploma schoonheidsverzorging en in 1950 de diploma’s grime en visagie. Het wordt haar steeds duidelijker dat de uitdrukkingskracht en daarmee samenhangend ook de schoonheid van het gezicht niet alleen bereikt kan worden door uiterlijke verzorging of gezonde voeding. Ze constateert dat de effecten daarvan vaak door een verkeerde lichaamshouding teniet worden gedaan. Ze gaat daarom anatomie en fysiologie studeren aan de universiteit van Wenen en Innsbruck. Anne onderscheidt zich van de overige studenten door haar kritische vragen en de drang alles te willen weten. Van iedere spier, ook de allerkleinste, wil zij de werking weten en het samenspel met de “collega” – spieren. Gaandeweg wordt haar de wonderlijke samenhang duidelijk tussen de mimische spieren van het gezicht en de skeletspieren van het lichaam. 

Voor de door haar ontwikkelde “grimassenfreie Gesichtsgymnastik” wordt zij in 1958 onderscheiden met de internationale Prix de Mérite van het Cidesco. In 1963 start ze in Wenen "Die Schule für Schönheitspflege, Massage und innerkörperliche Muskelaktivität in der Kosmetik". Ze noemt haar bewegingsleer Ismakogie en krijgt hiervoor vanaf 1964 een officiële onderwijsbevoegdheid.

Voor haar verdiensten verleent de Bondspresident van Oostenrijk haar in 1976 de titel van professor en in 1984 "das Österreichische Ehrenkreuz für Wissenschaft und Kunst".

Als levenstaak stelt Anne Seidel zich niet alleen verdere ontwikkeling van haar methode ten doel, maar ook de nationale en internationale verspreiding van de Ismakogie. Tot op de hoge leeftijd van 87 jaar geeft ze les en houdt ze voordrachten op congressen in binnen- en buitenland, waaronder Mexico en Japan. 

Dit houdt in dat tijdens de dagelijkse werkzaamheden subtiele oefeningen gedaan kunnen worden op een manier zoals de natuur het bedoelt.      Het Ismakogie teken ziet het levenslicht in de lengtespanning, de breedtespanning en de rustspanning van de mens.

Anne ontwikkelt haar methode door enerzijds colleges te blijven volgen aan de universiteit en anderzijds haar kennis in praktijk te brengen door middel van observatie. Ze bedenkt oneindig veel variaties om één bepaalde klacht door bewegingen te verminderen. Haar oefeningen zijn onafhankelijk van tijd en ruimte. Ze zijn ongeacht de leeftijd overal en altijd uit te voeren omdat de oefeningen veelal bijna onzichtbaar zijn.

Anne's grootste ontdekking is de relatie tussen het gezicht en de stand en het gebruik van de voeten. Haar lessen laten een onvergetelijke indruk achter. Niet alleen door de vitaliteit en levenslust die zij uitstraalt, maar ook omdat de intentie en het praktiseren van de Ismakogie iedereen aanspreken. De waardering voor het eigen lichaam neemt met het volgen van de lessen toe en leidt tot een positieve, vreugdevolle levensinstelling.